in onze hoofden
Dit is een fotoserie over onze mentale gezondheid waarbij we meer bewustwording creëren over dit onderwerp. Het doel is dan ook om het taboe, wat toch nog steeds rondom dit onderwerp is, te doorbreken en te laten zien dat er zoveel meer afspeelt in iemands hoofd dan dat we in eerste instantie aan de buitenkant zien.
Sanne-Marie: “Mijn gedachten staan nooit stil, het is een eindeloze stroom van informatie, gesprekken, notities en vooral waarschuwingen. Waarschuwingen voor alles wat er mis zou kunnen gaan, wat mensen van mij vinden. En terwijl die gedachtenmachine volop draait moet ik taken gewoon uitvoeren: reageren op mensen, gefocust luisteren, keuzes maken. Als ik niet genoeg rust pak of die gedachtestroom kan ventileren op papier, dan wordt het een storm in mijn hoofd. En niemand die dat van de buitenkant kan zien. Ze zien alleen maar iemand die moe wordt van 1 activiteit op een dag.”
Sanne-Marie: “(Online) zichtbaar zijn mentaal. Toen ik open begon te delen over mijn angststoornis merkte ik dat het me rust geeft om mensen ook kennis te laten maken met die kant van mij. Niet iedereen zal begrijpen hoe ik me voel en dat maakte dat ik het zo min mogelijk wilde delen; zelfbescherming. Ik kwam in een cirkel van eenzaamheid: niet delen betekent een deel van mij alleen laten, maar het wel delen stuit soms op niet begrepen worden waardoor ik geconfronteerd word met “vreemd” of “anders” zijn. Dan zit je vast in eenzaamheid. Praten over mijn mentale gezondheid is geen verjaardagsonderwerp. Het is niet gezellig en luchtig. Maar er niet over delen zorgt voor isolatie, want ik voel me niet begrepen en daardoor eenzaam ondanks de vele mensen om mij heen. Ik kies tegenwoordig liever voor delen, omdat ik het niet alleen hoef te dragen. Vindt iemand het vervelend: dat is het voor mij ook.”
Sanne-Marie: “Het pijnpak overdragen.
Ik zal nooit weten hoe een ander zich in zijn/haar lijf voelt. Hierdoor heb ik soms niet meer door dat het niet ‘normaal’ is om altijd moe te zijn of soms wakker te worden met spieren die zo verkrampt zijn dat het moeite kost om een pijnloze houding te vinden gedurende de dag. Om nooit meer stilte te horen vanwege Tinnitus in mijn oor; een eeuwige ruis en piep die erger wordt als stress toeneemt. Ik kan mij niet voorstellen dat er mensen zijn die energiek, ontspannen en pijnloos door het leven gaan. Soms vraag ik mij af hoe het voor een ander zou zijn om mijn ‘pijnpak’ te dragen. Zou degene mij dan een doorzetter of een aansteller vinden? Zou er verschrikking of herkenning zijn?”
“Geen medelijden, liever medeleven.
Ik wens heel vaak dat ik anders was. Geen angststoornis, geen overprikkelingen, geen stress, vermoeidheid en pijn. Maar soms, als ik advertenties voorbij zie komen van mensen die claimen dat ze me van alles af kunnen helpen, dan voelt dat ook niet goed. Ik voel soms zelfs afkeer en me een soort van beledigd. Ik worstel met mijn mentale gezondheid, maar die mentale wereld is wel die van mij. En ondanks dat dit het leven voor mij vaak moeilijk maakt, voel ik ook dat ik hierdoor kan zien hoe ongelooflijk veel kracht er ook in mij schuilt. Het is fijn als mensen rekening houden met mijn mentale worstelingen, maar ik hoef geen medelijden. Ik zou liever zien dat mijn omgeving beseft hoe sterk ik er mee om kan gaan, hoe dapper ik het aan durf te kijken en hoe ik durf te leven met alle pieken en dalen van mijn geest.”